Kalpteki Tümör

Kalpteki Tümör

Eskiden düşündüğümü direk söylerdim. Sonra bu durumun karşımdakini kırdığını görünce bende konuşmadan önce iki kez düşünmeye başladım. Sonra bu durum bende öyle bir hal aldı ki, düşünüp düşünüp söylediğim şeyler zamanla beni kırmaya başladı. Çünkü ben sadece kendi söyleyeceğim şeyleri düşünüyordum, karşımdakinin buna ne cevap verebileceğini değil. Bu, zamanla içimde hem kendi düşüncelerim hem karşımdakinin ne diyebileceği olarak çoğalmaya başladı.

Çoğaldı, çoğaldı ve bütünüyle beni ele geçirdi. Şimdi söyleyeceğim ve alacağım cevaptan çok kimsenin kalbi kırılmasın durumundayım, içim içimi yiyor. Ben şimdi yavaş yavaş yok oluyorum. Bir parçada tümörün etkisi yok değil. Kalbimizde tümör adını verdiğim küçük bir şey vardır. Bu şey zamanla büyür ve misket halini alır. Ya da diğer tabir ile bilyeler. Erkeklerin çocukluğunda ki oyuncaklarından bir tanesi, kızlarımız için ise incik boncuk örneğini verirsem hemen hemen kafanızda, kalbinizdeki o küçük parça canlanmış gibi olacak.

Resim 愚木混株 Cdd20 tarafından Pixabay‘a yüklendi.

İşte o küçük parça aslında bizim iç organlarımızı birbirine bağlayan çoğu zaman ise birbirinden ayıran küçük parça. Sol yanımızdan girer, bilardo topu gibi çıkacak bir yer arar. Kalp adını verdiğimiz güzel villadan kaçmaya çalışırken ilk önce evin içerisini mahveder. Daha sonra villanın içinde duran eşyalar ile villayı birbirine küstürür. Sonra o villadan bir çıkış kapısı arar, o çıkış kapısı, villanın en sağlam yeridir. İşte oradaki villa bizim kalbimiz oluyor, eşyalar ise arkadaş, dost, aile yani kısacası bizi sevenler.

O adına tümör dediğim şey ise işte o şey bizim gelecekten en büyük darbe alacağımız şeydir. Solumuzu parçalayıp giden tümör, umutlarımızı yakar. Tam unuttum dersin, işte o anda her şey yeniden başlar. Yavaş yavaş yok olursun… Çok da yağmurlu olmayan bir perşembe günüydü, aradan üç yüz on iki gün geçmesine rağmen halen daha aklımın, kalbimin bir köşelerinde duran ama hissetmekte artık zorlandığım bir yara, yeniden sızlamaya başladı.

Saat ne kadar hızlı geçiyor dediğimiz anlardan, saatler neden geçmiyor dediğimiz günlere geldik. Sonra günler, aylar, yıllar hatta ve hatta bir ömür nasılda geçip gidiyormuş diyebildiğimiz zamana kadar ilerledik. Tam unuttum diyemem hiçbir zaman ama artık o yara eskidi diyebilirim. Kalpte onarıldı. Şimdi bunu göstermemek lazım insanlara, yoksa bunu gören tümörler kalbime her an yeni bir yara açmaya gelebilir, en iyisi mi, aslında en iyisi diye bir şey yok, uyuyalım belki yarınlar daha güzel olur…

Şimdi, neden tümör adını verdiğimi umarım anlamışsınızdır…